Samookaleczenie – co to jest?
Samookaleczenie można zdefiniować jako społecznie niedopuszczalne umyślne uszkodzenie ciała, powodujące krwawienie, siniaki lub ból, mające na celu zmniejszenie dyskomfortu psychicznego. Ludzie, którzy angażują się w takie zachowania, często powodują łagodne lub umiarkowane uszkodzenia powierzchni skóry – bez intencji samobójczych. Termin ten nie definiuje czynności, które naszym zdaniem są sankcjonowane w społeczeństwie (takie jak piercing czy tatuowanie) ani zachowań pod wpływem substancji psychoaktywnych lub podczas odwyku.
Przyczyny samookaleczeń
Osoby samookaleczające się najczęściej wykorzystują samookaleczenia jako sposób na radzenie sobie z negatywnymi emocjami (takimi jak strach, poczucie winy, ból, złość, samotność) i unikanie ich odczuwania. Powody angażowania się w takie zachowania obejmują również: Staraj się wpływać na środowisko, Ukarać siebie lub innych, Chęć wyrażenia traumatycznych przeżyć życiowych lub potrzeby ponownego przeżycia urazu, Muszę budzić uczucia emocjonalne, kiedy czuję „wewnętrzną pustkę”.
Uczucie ulgi po samookaleczeniu stało się podstawowym narzędziem radzenia sobie z problemami. Z każdą kolejną próbą nawyk radzenia sobie z trudnymi emocjami staje się coraz silniejszy, aż ta strategia stanie się automatycznym sposobem regulowania negatywnych emocji.Możesz zastanawiać się, jakie czynniki prowadzą do wyboru samookaleczenia jako sposobu radzenia sobie z problemy emocjonalne Przegląd badań na ten temat pozwolił wyróżnić kilka czynników, które zwiększają prawdopodobieństwo samookaleczeń. Silnymi czynnikami ryzyka są: Traumatyczne lub niestabilne relacje z bliskimi bez ich wsparcia, Przedwcześnie oddzielona od rodzica lub opiekuna (np. z powodu śmierci rodzica, rozwodu), Silna krytyka ze strony rodziców, problemy alkoholowe członków rodziny, Trauma dzieciństwa stała się ofiarą przemocy.
Badanie wykazało również, że lęk, depresja, myśli i próby samobójcze oraz zaburzenia odżywiania (zwłaszcza bulimia) u nastolatków samookaleczających się są częstsze niż w populacji ogólnej – te nieprawidłowości mogą również zwiększać ryzyko samookaleczeń. Metody samookaleczenia Najczęstszą metodą samookaleczeń są nacięcia skóry – 70-90% osób, które się zraniły, stosuje tę formę samookaleczeń pozostawiając blizny na swoim miejscu. Mniej powszechne formy obejmują uderzenia (na przykład umieszczenie głowy na twardej powierzchni), oparzenia, zadrapania, ugryzienia, wyrywanie włosów i przyjmowanie leków, które są nieuzasadnione ze względu na problemy zdrowotne. Większość osób samookaleczających się stosuje więcej niż jedną z poniższych metod. Części ciała najbardziej narażone na samookaleczenia to dłonie (nadgarstki, przedramiona, ramiona), uda i brzuch, często wymagających usuwania laserem frakcyjnym a proces ten jest długofalowy.
Samookaleczanie młodzieży i dzieci, skala problemu
Wśród dzieci w wieku od 11 do 17 lat można już zaobserwować, że większość pacjentów zaczyna przejawiać zachowania związane z samookaleczaniem fizycznym. Młodzież jest grupą, która najczęściej obserwuje tego typu zachowania. Szacuje się, że samookaleczenia dotyka 10% do 54% nastolatków i młodych ludzi. Częstość występowania tego zjawiska maleje wraz z wiekiem a blizny po cięciu sie pozostają, wśród dorosłych odsetek samookaleczeń wynosi około 4-6%, ale należy zauważyć, że brakuje szczegółowych badań i informacje dotyczących zachorowalności na te choroby w populacjach odkrytych. Uszkodzenia tkanki występujące u młodych ludzi czasem pozostawiają rany i blizny na całe życie, często wymagające późniejszej operacji bądź laseroterapii.
Jak mogę pomóc?
Leczenie samookaleczeń Jeśli ten problem dotyczy bezpośrednio Ciebie, powinieneś wiedzieć, że pierwszym krokiem do uzyskania wystarczającej pomocy powinna być zawsze rozmowa z zaufaną osobą dorosłą, psychologiem lub lekarzem, najlepiej psychiatrą. Na pierwszej wizycie psychiatra zapyta pacjenta o jego stan zdrowia, historię życia oraz przeszłe i obecne problemy związane z samookaleczeniem. Uzyskanie szczegółowych informacji umożliwia opracowanie skutecznego planu leczenia. W niektórych przypadkach lekarz może przepisać leki zmniejszające poczucie zranienia (na przykład, jeśli jest to związane z depresją). Celem leczenia jest zwykle opracowanie metod radzenia sobie z negatywnymi emocjami.
Jeśli podejrzewasz, że ktoś wokół ciebie samookalecza twoje ciało, spróbuj delikatnie je podnieść. Jeśli ta osoba otwiera się przed tobą i cierpliwie jej słucha, nie lekceważ tego, co mówi i zapewniaj, że chcesz pomóc, nawet jeśli nie do końca ją rozumiesz. Podejmij inicjatywę, aby znaleźć dla niej odpowiednich ekspertów, którzy pomogą Ci rozwiązać ten problem. Zaburzenia psychiczne to poważne choroby. Wiele z nich charakteryzuje się zachowaniami i reakcjami szkodliwymi dla zdrowia fizycznego. Depresja często prowadzi do bardzo niebezpiecznych zachowań, które mogą prowadzić do obrażeń fizycznych, takich jak skaleczenie się. Samookaleczanie jest jednym z najskuteczniejszych sposobów na poprawę zdrowia fizycznego i psychicznego oraz zmniejszenie bólu psychicznego Osoby cierpiące na depresję napotkają wiele trudności. Ich pogląd na rzeczywistość jest inny niż zdrowych ludzi. W tej wizji dominują negatywne myśli, pełne problemów i mrocznego świata. Nie tylko myśli wpływają na szczęście ludzi. W związku z rozwojem choroby jej psychologia uległa poważnym zmianom, ma trudności z radzeniem sobie z trudnościami, a jej pewność siebie i samoocena są niedoceniane.
Poczucie niskiej samooceny może zwiększyć wewnętrzne napięcie
Wzrastają emocje, dominuje poczucie bezradności i bezużyteczności. Osoby z depresją w pewnym momencie nie radzą sobie z tymi emocjami. Dlatego szuka możliwości rozwiązania swoich problemów. Jednym z nich jest samookaleczenie, w tym skaleczenie się. Samoatak to forma ataku, który wyzwala się sam w sobie. Ludzie, którzy mają skłonność do autoagresywności, nie uwalniają napięcia emocjonalnego u innych, ale uwalniają napięcie emocjonalne u siebie. Osoby te mają skłonność do destrukcyjnych zachowań, co jest formą radzenia sobie z problemami. Autoagresję można wykorzystać do rozładowania napięcia emocjonalnego, radzenia sobie ze stresem, a także do przyciągnięcia uwagi innych i osiągnięcia założonych celów. Poczucie własnej wartości odgrywają ważną rolę w redukcji siebie.
Osoby z zachowaniami samookaleczającymi mają niską samoocenę i mają problemy z samoakceptacją. Nie potrafią rozwiązywać konfliktów i trudnych sytuacji, przeciwstawiając swoje opinie innym. Większość z nich wybiera rozwiązanie, które sprawia, że czują ulgę, czyli zaczynają ciąć. Jest to jednak chwilowa ulga, która ostatecznie doprowadzi do pogorszenia poczucia winy i problemów.
Zachowanie obraźliwe obejmuje wszystkie zachowania i również te mające na celu samookaleczenie
Mogą to być formy destrukcyjne, takie jak dewaluacja, stwarzanie niebezpiecznych sytuacji, skaleczenie, zaburzenia odżywiania itp. Takie zachowanie nie tylko trwale uszkodzi organizm, ale także spowoduje bardzo poważne zmiany psychologiczne. Autoagresja jest formą radzenia sobie z trudnymi sytuacjami, ponieważ poprzez ból fizyczny „przygniata” ból psychiczny. Jednak takie zachowanie może również prowadzić do pewnego rodzaju uzależnienia. Stosując ból w różnych formach, mózg zaczyna uwalniać endorfiny jednak pozostają blizny po uszkodzeniu tkanek, proces ten jest nieodwracalny a rana pozostaję. Dlatego osoby stosujące metody autoatakujące chwilowo odczują poprawę nastroju, a nawet ekstazę gdy później jednak zastanawiają się nad efektem leczenia blizn. Jednak działanie endorfin w tej sytuacji nie jest trwałe i nie uleczy zranionej duszy.
Depresja i jej przebieg sprawiają, że pacjenci czują się niepotrzebni, odrzuceni i bezużyteczni. Jest to bezpośrednio związane z niską samooceną i niską samooceną. Ponieważ depresja może prowadzić do obniżenia nastroju i wielu trudnych chorób emocjonalnych, pacjenci szukają sposobów na ucieczkę i rozwiązanie problemów. Napięcie emocjonalne, intensywność w depresji jest bardzo wysoka, dążąc do wyładowania, pacjent stara się to złagodzić. Samookaleczanie to metoda, którą pacjenci często próbują. Uśmierzają ból, gdy pacjent tego potrzebuje. Jest to również forma kontrolowanego uwalniania napięcia wewnętrznego po czasie pozostaje tylko efekt gojenia rany.
Samo cięcie nie leczy jednak bólu pacjenta
Poprawa nastroju jest chwilowa. Będzie więcej problemów z cięciem. Pacjent czuje się winny swoich działań, co może zwiększać napięcie emocjonalne. Aby się ich pozbyć, pacjentka ponownie zastosowała technikę samookaleczeń i zaczęła ciąć. Koło się zamyka, a stan zdrowia pacjenta nie uległ poprawie. Autoagresja jest popularną formą łagodzenia napięcia, ponieważ daje poczucie kontroli, a nie zmusza do konfrontacji z innymi. Osoba z depresją może czuć się przytłoczona problemem do tego stopnia, że używa cięcia jako formy rozwiązywania problemów.
Samookaleczanie nie jest formą rozwiązywania problemów i należy pamiętać, że może to pogorszyć problemy ze zdrowiem psychicznym. Z tego wyjścia mogą skorzystać osoby chore, które nie widzą innych dróg wyjścia i czują, że nie są w stanie poradzić sobie w trudnych sytuacjach. Należy jednak pamiętać, że wraz z pojawieniem się zachowań autodestrukcyjnych, takich jak cięcie, problemy, które te zachowania mają rozwiązać, stają się coraz głębsze. Dlatego warto zwracać uwagę na zmiany w zachowaniu i reakcji pacjenta. Bliskie Ci osoby mogą pomóc Ci znaleźć rozwiązanie Twojego problemu, co jest bardziej bolesne i bardziej konstruktywne niż skaleczenie się. W takim przypadku bardzo ważne jest wspieranie pacjentów i akceptowanie ich problemów. Cięcie to bardzo poważny problem, który zależy od wielu czynników, a dla osób cierpiących na depresję objawów nie należy lekceważyć.
Dla wielu osób laserowe usuwanie blizn przynosi ogromną ulgę
Szczególnie destrukcyjne są blizny, które trudno ukryć na twarzy. Często są źródłem wielu kompleksów i utraty pewności siebie. Urazy i zabiegi chirurgiczne są odpowiedzialne za wiele trwałych śladów, ale bardziej powszechne są blizny spowodowane trądzikiem młodzieńczym. Choć czasami mówi się, że każda blizna dodaje uroku, ich właścicielom często trudno jest zaakceptować tak trwałe zmiany na powierzchni skóry. Dla wielu młodych ludzi już sam trądzik jest rodzajem stresu, a pozostawione ślady są nie tylko nieestetyczne, ale także obciążają psychikę młodych ludzi. Mają bardzo negatywny wpływ na szczęście obu stron i mogą powodować spadek poczucia własnej wartości. Wygląd, szczególnie w młodym wieku, jest bardzo ważny. Nic dziwnego, że wiele osób wybiera laser do usuwania blizn także po cięciu cesarskim, ponieważ efekt gojenia się rany jest niezwykle szybki.
Laserowe usuwanie blizn podczas procesu gojenia polega na precyzyjnym skierowaniu wiązki światła na skórę, tkankę podskórną i skórę właściwą, powodując mikrourazy. Tam zachodzi reakcja fototermiczna, a woda w tkance jest podgrzewana i odparowywana. Efektem tego zjawiska jest zainicjowanie naturalnego procesu odbudowy skóry i pobudzenie produkcji kolagenu, substancji prowadzącej do idealnego stanu skóry. Jak wiesz, zmniejszenie produkcji kolagenu może prowadzić do starzenia się skóry, zwiotczenia i zmarszczek. Laser frakcyjny niszczy zmienioną tkankę, jednocześnie stymulując ją do automatycznej aktualizacji. Aby osiągnąć zadowalające efekty, zwykle należy zastosować szereg takich metod leczenia zabiegi także wykonuję się w redukcji blizny po cesarskim cięciu.
Laserowe usuwanie blizn opieka pooperacyjna
Nawet kilka dni po zabiegu skóra wokół usuniętej blizny może być lekko opuchnięta i zaczerwieniona, dlatego należy ją pielęgnować za pomocą dostępnych środków. Może pojawić się nawet niewielka wysypka, która może zniknąć lub złuszczyć się w ciągu najbliższych kilku dni. Pielęgnacja jest stosowana w postaci łagodnego kremu nawilżającego oraz piciu dużej ilości niegazowanej wody mineralnej, która zapewni odpowiednie nawilżenie skóry. Po zabiegu laserowym nie należy brać gorącej kąpieli przez kilka dni. Zabrania się korzystania z sauny i opalania po terapii. Przed wyjściem z domu użyj kremu z wysokim filtrem UV. W tym czasie należy również zrezygnować z jakichkolwiek peelingów szczególnie po leczeniu blizny po cięciu cesarskim.
