Blizny – jakie są metody ich usuwania?

Urazy, skaleczenia, zabiegi medyczne – wszystko to może zostawić na naszym ciele trwałe ślady. Tak powstające blizny nierzadko przerastają, szpecą i powodują dyskomfort. Dermatolodzy uważają, że blizn nie da się całkowicie usunąć, niemniej jednak możemy sprawić, że w strukturze i kolorze będą przypominały otaczającą je skórę. Blizny towarzyszą nam przez całe życie. Im będą starsze, tym trudniej będzie je usunąć. Po operacji wyrostka, po cesarskim cięciu, po trądziku. Tworzenie się blizn to naturalny efekt gojenia się ran. Ich kształt i wielkość zależne są od indywidualnych skłonności organizmu, rodzaju schorzenia, jak i urazu. Na proces gojenia się ran nie ma wpływu alkohol, dieta, jednakże zupełnie innaczej jest z paleniem papierosów, które znacznie utrudnia odbudowę uszkodzonej skóry i powoduje jej niedotlenienie. Wygląd blizny możemy jednak poprawić za pomocą wielu nieinwazyjnych zabiegów, które przeprowadzana są w salonach kosmetycznych. Rodzaj metody powinien być dobrany przez dermatologa, albo kosmetologa, po wcześniejszym wywiadzie z pacjentem. W zależności od rodzaju blizny, jej umiejscowienia, można zastosować leczenie, które spowoduje, że blizna będzie dużo mniej widoczna, bardziej kosmetyczna, mniejsza, elastyczna, a w idelanym wypadku w ogóle niewidoczna. W przypadku niewielkich blizn zwykle możliwe będzie ich całkowite usunięcie. Jeżeli zaś chodzi o te głębokie i większe – niestety, nie w każdym przypadku. Ogromne znaczenie ma w tym wypadku także wiek blizny – czym będzie młodsza, tym lepsze efekty. Najlepsze efekty możemy uzyskać, kiedy właściwe działania podjęte zostaną już w trakcie gojenia się rany. Wygląd blizny może zostać poprawiony nie tylko dzięki metodom chirurgicznym, ale także przy pomocy zabiegów w gabinetach kosmetycznych i dermatologicznych.

Najpopularniejsze metody usuwania blizn :

Dermabrazja

Zalecana jest do usuwania głębokich blizn po trądziku i ospie wietrznej. W trakcie zabiegu używając diamentowej, szybkoobrotowej głowicy, ścierane są zewnętrzne warstwy skóry. Dermabrazja wykonywana jest w znieczuleniu miejscowym, a po skończonym seansie trzeba nosić specjalistyczny, ochronny opatrunek. Głębokość złuszczania skóry planowana jest w sposób indywidualny, po konsultacji lekarskiej. Proces gojenia powierzchownych ran przebiega w przeciągu 7-10 dni, a głębokich nawet i do 3 tygodni. Zaczerwienienia skórne mogą się utrzymać do kilku miesięcy. Efekty zabiegu będą widoczne dopiero po 4 tygodniach. W wypadku głębszych blizn, zabieg trzeba będzie powtórzyć już po kilku miesiącach. Należy również pamiętać o tym, że blizny po zabiegu całkowicie nie znikną, ale staną się tylko mniej widoczne.

Mikrodermabrazja

To dużo mniej zaawansowana odmiana dermabrazji, stosowana głównie w przypadku blizn po trądziku. Polega ona na ścieraniu powierzchownych, zewnętrznych partii skóry i nie wymaga opatrunków, czy znieczulenia. Głębsza odmiana mikrodermabrazji spłyca rozstępy i blizny, eliminuje, albo redukuje przebarwienia, pory i drobne zmarszki. Efekty będą widoczne już po 3 dniach, niemniej dla uzyskania bardzo satysfakcjonujących rezultatów zabieg trzeba będzie powtórzyć 10 razy, w odstępach co 10 dni.

Dermabrazja laserowa

Ta metoda przeznaczona jest do usuwania przerośniętych, dużych blizn. Nie mogą jej zastosować osoby z ciemną karnacją (mogą pojawić się przebarwienia), jak i posiadacze głębokich poparzeniowych blizn. W klasycznej dermabrazji pacjent zmuszony jest na zdanie się na doświadczenie chirurga, zaś w dermabrazji laserowej komputer będzie kontrolował głębokość ścierania, które w tymże przypadku będzie bezkrwawe. Do dermabrazji laserowej wykorzystywany jest wysokoenergetyczny laser na CO2 (dwutlenek węgla), który nie potnie tkanek, ale je odparuje, pozostawiając żywą warstwę skóry w nie naruszonym stanie. Laser frakcyjny jest najnowszym osiągnięciem techniki laserowej. Lasery frakcyjne emitują światło, którego energia absorbowana jest przez zawartą w komórkach skóry właściwej i naskórka wodę. Idea takiego rodzaju laserów opiera się na wywoływaniu fragmentarycznych uszkodzeń skóry, dzięki podgrzaniu tkanek. Każdorazowe punktowe uszkodzenie otoczone będzie fragmentem zdrowej, czyli nieuszkodzonej tkanki, co pozwoli na szybszą odnowę. Powstanie mikroskopowych uszkodzeń będzie stymulowało naturalnie zachodzące procesy naprawcze tkankę, dużo efektywniej aniżeli dotychczas w trakcie stosowania laserów nieablacyjnych. Efekty porównywalne są do tych, które osiąga się dzięki laserom ablacyjny. Metoda ta może być stosowana już po 3 miesiącach począwszy od uszkodzenia skóry. Zabieg będzie polegał na ,,odparowaniu” zewnętrznej partii skóry, jest zatem bolesny i wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym. Przez tydzień od zastosowania lasera trzeba nosić specjalistyczny opatrunek. Opuchnięcia i zaczerwienienia po takiej terapii mogą się utrzymać nawet trzy miesiące. Do uzyskania pożądanych efektów na ogół wystarczy wyłącznie jeden zabieg.

Głęboki peeling chemiczny

Jest pomocny przy usunięciu delikatnych, płytkich blizn po ospie, albo trądziku. Wykorzystywana jest w tym przypadku specjalna mieszanina fenolu wraz z innymi środkami łagodzącymi jego działanie, która poprzez rozpuszczenie wierzchniej warstwy skóry, pobudza ją do wzmożonej regeneracji. Takie kontrolowane złuszczanie naskórka sprawi, że z głębiej znajdujących się warstw odrodzi się skóra, która pozbawiona jest drobnych nierówności i wygląda młodziej. Nie można go stosować u osób, mających ciemną karnację, jak i cierpiących na choroby serca i alergie. Zabieg ten polega głównie na rozpuszczeniu wierzchniej partii skóry przy pomocy specjalistycznych mieszanek chemicznych. Podczas przeprowadzania zabiegu pacjent jest całkowicie przytomny, a podawany dożylnie lek sprawia, że peeling chemiczny przebiega bezboleśnie. Po seansie, przez około miesiąc, skóra czasami piecze i jest zaczerwieniona.

Ostrzykiwania – mezoterapia

Stosuje się ją głównie w przypadku przerośniętych i twardych blizn, mających ciemnoczerwony kolor. Polega ona na wstrzykiwaniu do środka zmiany specjalistycznych preparatów zawierających sterydy. Dzięki temu, narośl bliznowa zanika, a w jej miejscu pojawia się zwykła blizna. Dla uzyskania odpowiednich efektów trzeba przyjąć kilka zastrzyków. Efekt następuje stopniowo.

Krioterapia

Krioterapia opiera się głównie na kontrolowanym i miejscowym niszczeniu tkanek poprzez ich zamrażanie. W tym celu wykorzystywany jest gazowy podtlenek azotu, albo ciekły azot. Niska temperatura zamraża komórki, jak i niszczy naczynia krwionośne. W taki sposób wywołane zaburzenie przepływu krwi jest przyczyną niedokrwienia i niedotlenienia tkanek blizny. Leczenie polega na dwukrotnym zamrożeniu rany z jedną przerwą na rozmrożenie. Zamrożone tkanki ulegają demokracji, a nieuszkodzone komórki podłoża są zrębem dla zachodzącego później procesu gojenia. W badaniach histologicznych wykazano, iż włókna kolagenu, wytwarzające się w powstałej ranie po mrożeniu są płaskie i w ilości, która odpowiada odpowiednio gojacej się ranie. Zwykle czas mrożenia to 20-40 sekund. Zabiegi te powinny być powtarzane 3-5 razy w przeciągu 4-6 tygodni. Rana zagoi się w ciągu 7-14 dni. W praktyce metodę tą stosuje się do leczenia małych zmian, jako zabieg podstawowy, albo też w połączeniu z miejscowym wstrzyknięciem steroidu, albo chirurgicznym usunięciu bliznowca. Obrzęk pojawiający się po wykroczeniu tkanek ułatwia wstrzyknięcie i zapewnia również lepszą penetrację podawanego leku. Połączenie krioterapii wraz z iniekcją triamcylonu wykazuje aż 84% skuteczności. Połączenie to daje dużo lepsze efekty, aniżeli w przypadku zastosowania każdej z metod osobno.

Opatrunki silikonowe

Silikon w postaci plastrów, albo żelu stosowany jest w leczeniu keloidów i blizn przerostowych, jak również profilaktycznie po ich chirurgicznym usunięciu. Opatrunki silikonowe można nakładać wyłącznie na zagojone już rany, a terapię powinno się prowadzić co najmniej przez okres 4-6 miesięcy. Silikon powinien pokryć bliznę na około 12godz./dobę, a ideał stanowi terapia 24-godzinna. W wypadku zastosowania plastrów silikonowych konieczne będzie dokładne codzienne mycie opatrunku i skóry, aby uniknąć podrażnienia w miejscu, gdzie przebiega leczenie. Dużo łatwiejsze w aplikacji będą żele silikonowe, tym bardziej gdy muszą być zastosowane na okolice zgięć stawowych, albo na twarz. Istnieje conajmniej kilka teorii, które tłumaczą mechanizm działania opatrunku silikonowego. Z dużym prawdopodobieństwem powoduje on znaczne ograniczenie odparowywania wody, dzięki czemu wzmacnia nawodnienie tkanek, co jest przyczyną zahamowania wzrostu blizny. Niektórzy uważają, że napięcie elektrostatyczne powstające pod silikonem ma z dużym prawdopodobieństwem działanie antybliznowe. W badaniach histopatologicznych nie wykazano przemieszczania się silikonu z opatrunku do skóry, co może zasugerować, że sam silikon nie będzie tu konieczny, a najbardziej istotne jest działanie okluzyjne. Pomimo braku przekonujących dowodów, które potwierdzałyby mechanizm, jak i skuteczność działania, opatrunki silikonowe są standardowym postępowaniem w chirurgii plastycznej.